dierlijk voedsel

Voor mij is het niet altijd duidelijk welke soorten nu eigenlijk zonder dierlijk voedsel kunnen of niet
(vooral in de kweekperiode). Daarmee bedoel ik welke soorten kunnen leven en hun jongen grootbrengen zonder meelwormen, buffalowormen enzovoort. Veelal worden er tegenstrijdige versies verkondigd.

Zelf heb ik gouldamadines, ceresamadines, binsenastrildes, padda's probleemloos volwassen gekregen zonder dierlijk voedsel aan te bieden maar wel met een goed eivoer.

Zijn er nog andere soorten waarmee dit zeker kan lukken?

Graag reacties uit persoonlijke ervaringen.

jap meeuwen en zilver en loodbekken

ik geen aan geen enke van mijn vogels meelwormen of dergelijke tijdens de kweek omdat mijn bruinborstietvink mannen dan veel te agresief worden :-) vier koppel een week geleden nest gegeven en al drie koppels met eieren ze zijn dit jaar zelfs rapper dan mijn meeuwen nu hopen dat ze hun jongen zelf grootbrengen :-)

Is er in grote lijnen dan een duidelijk onderscheid te maken tussen bijvoorbeeld Afrikaanse en Australische prachtvinken?

Gaat de stelling op:
Bij Afrikaanse prachtvinken krijg je geen enkel jong groot zonder dierlijke toevoegingen (mits enkele uitzonderingen, zoals zilverbekjes);
Bij Australische is het eerder het omgekeerde?

Indien deze stelling juist is, ben ik vooral geïnteresseerd in de uitzonderingen die de regel bevestigen.
Zoals de zilverbekjes bij de Afrikaanse prachtvinken.

Neem nu blauwfazantjes, krijg je daarvan jongen (gezonde) groot met eivoer?

Neem nu blauwfazantjes, krijg je daarvan jongen (gezonde) groot met eivoer?

Ik zou het risico toch niet nemen met Blauwkopblauwfazanten, Blauwfazanten, eigenlijk de meeste Afrikanen in het algemeen... Deze jongen hebben de eerste (uiterst belangrijke) week toch veel dierlijke eiwitten nodig. Ik geef enkele pinkies en/of buffalo's samen met het eivoer 's morgens en 's avonds en ik meng ook universeelvoer door het eivoer. In eivoer voor exoten zitten ook (beperkt) dierlijke eiwitten verwerkt. Teveel pinkies/buffalo's geven doe je beter niet omdat de mannen dan weer té driftig kunnen worden met alle nare gevolgen van dien. Het is een evenwichtsoefening ! Wat ik ook doe als ze met jongen liggen is voldoende rode trosgierst geven. Ik heb de indruk dat de ouders dit graag aan hun jongen voeren én het is ook handig om je jongen goed zelfstandig te krijgen, ik geef mijn zelfstandige jongen elke dag rode tros, als ze ouder zijn minder ik daar langzaam mee tot 2x per week. Voor mijn Cuba's, Papegaaiamadines, ... dezelfde regel. Voor mij en mijn vogels lijkt dit bevredigend te werken.
Mijn Goulds en Bandvinken geef ik ook enkele pinkies/buffalo's per jong, het is niet echt noodzakelijk maar ze zijn er toch tuk op ! De gouden regel is echter : "Geef nooit teveel".


Iedere zaadeter zal nu en dan met plezier een insectje of een larve/pop meepikken ...

Dus het ziet er toch naar uit dat de stelling ongeveer klopt over Afrikaanse en Australische prachtvinken, mits enkele uitzonderingen.
Bedankt PascalB.

Zijn er dan geen andere soorten die wel perfect hun jongen grootbrengen zonder dierlijke eiwitten?

De jongen mogen daar natuurlijk geen nadelen van ondervinden en uitgroeien tot gezonde volwassen vogels.

Aan Tim Van Vugt

U spreekt over "aan geen enkele van mijn vogels"

Over welke soorten gaat dit dan? buiten de bruinborstrietvinken.

Kijk hier even
https://exoten.actieforum.com/kwekerslijst-f18/even-voorstellen-t21.htm

Dank u Karel, was die mogelijkheid uit het oog verloren

Al mijn vogels (ook zilverbekken, ceres, glansekster) krijgen pinkies gemengd onder hun eivoer.
Heb hiermee geen negatieve ervaringen en heb de indruk dat de vogels hiervan mooi uitgroeien.

Enkel mijn Sint-Helenafazantjes krijgen naast dit ook nog buffalowormen.

Allemaal diepvries.

heb vroeger ook altyd pinkies gegeven zelfs aan mijn meeuwen , maar zelf van enkele pinkys worden mijn bruinborsten agressief , maar als je een goede manier hebt gevonden om iets te kweken moet je dat aanhoude :-) mvg tim

Agressiviteit bij vogels door eiwitten :

Eén van de oorzaken van agressiviteit bij vogels kan veroorzaakt worden door het aminozuur tryptofaan.

Uit dit aminozuur kunnen vogels de neurotransmitter serotonine synthetiseren.

Wat is een neurotransmitter ? Dit is een biochemische stof in het lichaam van mens en dier dewelke betrokken is bij het overbrengen van zenuwimpulsen in het lichaam, en dit tussen de twee zenuwuiteinden in de zogenaamde synaptische ruimte.

Serotonine is zo’n neurotransmitter. Een tekort of een teveel aan deze neurotransmitter kan het gedrag van vogels beïnvloeden. We zitten hier dus in de sfeer van de gedragsbiologie.

De synaptische ruimte is een zéér kleine plaats in het lichaam van mens en dier, waar een bepaalde zenuw aankomt en eindigt, en, een andere zenuw begint. Het is dus niet zo dat zenuwen lange draden zijn die nooit onderbroken zijn. Neen, dat is een hype. Je kan het vergelijken met het electriciteitsnetwerk in je woning : de stopkontakten zijn de uiteinden van de zenuwen. Wil je een toestel aansluiten dan ga je moeten gebruik maken van een stopkontakt en hierin ga je een stekker moeten steken. Die stekker is verbonden met een draad naar een electrisch toestel. De stekker op zichzelf is de synaptische ruimte met daarin de neurotransmitter. De draad naar het electrisch toestel is de nieuwe zenuw.

Om nu een zenuwimpuls over te brengen van de plaats van de zenuw die eindigt naar de plaats van de zenuw die begint, heb je neurotransmitters nodig : stoffen die voor overbrenging zorgen.

Ik heb het schematisch voorgesteld in de onderstaande figuur.

Cijfer “1” : het rode bolletje stelt een molecule serotonine voor dat gevormd werd uit het aminozuur tryptofaan.

Cijfer “2” : het gevormde serotonine gaat opgeslagen worden in zenuwcellen voor verder gebruik.

Cijfer “3” : het serotonine wordt afgegeven in de synaptische ruimte en gaat zich verplaatsen richting cijfer “4”.

Cijfer “4” : aan deze zogegezegde “overkant” bevindt zich een “ontvanger” (= groene blokje). Deze “ontvanger” gaat het molecule serotonine opnemen, zodat het zenuwsignaal doorgegeven wordt naar andere delen van het lichaam.

Cijfer “5” : éénmaal het zenuwsignaal is doorgegeven gaat de “ontvanger” zijn molecule serotonine terug overbrengen naar het deel waar het vertrokken is, dus terug naar cijfer “2”, en het aldaar terug afgegeven aan de zenuwcellen. Er is dus eigenlijk een konstante wisselwerking, heen en weer.



Ogenschijnlijk zou men dan kunnen besluiten dat er een constant hergebruik is, zonder verlies, maar helaas, men kan dat molecule serotonine niet oneindig blijven hergebruiken. Dus, er moeten dus wel degelijk nieuwe moleculen aangemaakt worden en wel op een vrij constante basis.

Nu is serotonine niet de enige neurotransmitter in een vogellichaam. Er zijn er nog tientallen anderen, zoals bv. dopamine dat een rol speelt in het proces van melaninevorming in de bevedering van vogels. Je hebt ook nog neurotransmitters die, bij nestjongen, het bedelen naar voedsel stimuleren, enzovoort… In deze laatste kontext stimuleert het aminozuur tryptofaan ook de voederopname.

Wat is nu het belang van een tekort aan serotonine in het vogellichaam en in relatie tot agressiviteit ?

De vaststelling die men gedaan heeft bij vogels is dat een tekort, aan het aminozuur tryptofaan in het lichaam van vogels, agressiviteit kan bevorderen en deze kan zich op allerlei wijzen uiten in de relatie : oudervogels – nestjongen – jonge vogels – volwassen vogels. Wanneer de voeding wordt aangepast door een extra toevoeging van tryptofaan, kunnen bepaalde vormen van agressie verdwijnen.

Maar, enkel het gehalte aan tryptofaan verhogen in de aangeboden voeding, zal de serotonine gehalten niet doen stijgen in het vogellichaam. Het aminozuur tryptofaan heeft een relatie met twee andere aminozuren, namelijk fenylalanine en leucine. Ook deze twee dienen verhoudingsgewijs evenredig aanwezig te zijn.

We zitten hier dus met een driehoeksverhouding.

Ter informatie nog twee feiten die te maken hebben met de stof : serotonine.

1. Men heeft vastgesteld bij vogels die een bepaalde vorm van vederpikken manifesteren, van weinig tot ernstig, dat deze eveneens een tekort aan het aminozuur tryptofaan hadden in hun lichaam. Past men de aangeboden voeding aan, door er meer van het aminozuur tryptofaan aan toe te voegen, dan zal op vrij korte termijn dit “vederpikken-gedrag” verdwijnen. Het herstel van de beschadigde veders kan echter lang duren.

2. Men heeft vastgesteld dat oudere kweekpoppen meer tryptofaan nodig hebben in hun voeding voor de produktie van eieren. Ik zeg hier duidelijk “de produktie” : de vorming van ei-substanties, de omgeving waarin een bevruchte kiem kan groeien. Het heeft echter niets te maken met de bevruchting zelf. Die verhoogde behoefte is echter niet groot, dus ook niet overdrijven.

Hoeveel moet er nu aanwezig zijn van het aminozuur tryptofaan in de voeding van vogels ?

Daar is eigenlijk zo goed als niets over gekend.

Gehalten in de voeding van 0.35% = 0.35 gram per 100 gram totale voeding worden algemeen als goed beschouwd.

Er zijn maar weinig voedingsmiddelen die dat percentage individueel halen.

Een gekookt kippenei bijvoorbeeld bevat maar 0.15%.
Droge couscous bevat 0.16%.
Zonnebloempitten bevatten 0.34%.
Sesamzaad bevat 0.38%.
Boekweit bevat 0.19%.
Sorghum bevat 0.12%.
Saffloerzaad bevat 0.18%.
Gerst bevat 0.20%.
Haver bevat 0.23%.
Japanse millet bevat 0.08%.
Proso millet bevat 0.12%.
Vinger millet bevat 0.11%
Kodo gierst bevat 0.11%.
Mais bevat 0.05%.
Mungobonen bevatten 0.26%.
Nigerzaad bevat 0.24%.
Paddy bevat 0.17%.
Rogge bevat 0.10%.
Tarwe bevat 0.19%.
Tarwekiemen bevat 0.11%.
Trosgierst bevat 0.10%.
Witzaad bevat 0.35%.
Millet rood, wit of geel bevatten gemiddeld 0.11%.
Teff bevat 0.13%.
Foniopaddy witte kleur bevat 0.11%.
Foniopaddy zwarte kleur bevat 0.21%.
Blauwmaanzaad bevat 0.18%.

Wat nu met het voederen van insecten aan vogels en wel in de kontext van de gehalten aan tryptofaan ?

Als we meelwormen, buffaloworen of andere soorten kopen, dan werden deze insecten gekweekt op voedingssubstanties die een laag gehalte bevatten aan tryptofaan. Verder hebben dit soort insecten maar weinig tryptofaan nodig om hun levenscyclus van groei en reproduktie te kunnen voltooien.

Uitgaande van deze feiten ga je ook niet veel tryptofaan terugvinden in het lichaam van die insecten.

Als vogels nu veel van dit soort insecten voederen aan hun jongen en daarbij ongetwijfeld ook een deel zelf zullen nuttigen, dan zouden er tekorten kunnen ontstaan in het lichaam van de volwassen oudervogels, waardoor er mogelijk een agressief gedrag zou kunnen ontstaan.

Dat betekent niet dat je nu plots deze insecten niet meer mag laten voederen aan de nestjongen. Er zitten ongetwijfeld ook een massa goede substanties in deze insecten die nuttig kunnen zijn voor de groei van nestjongen. Ik heb het hier duidelijk over de oudervogels die uit balans raken quasi “evenwichtige voeding” doordat ze met nestjongen liggen en meer neigen naar een éénzijdige voeding gedurende een bepaalde periode.

Besluit : het is dus het teveel aan insecten allerhande dat je geeft, dat een tekort aan serotonine in het vogellichaam kan veroorzaken waardoor er agressief gedrag kan ontstaan.

Copyright 2010 Van den Broeck Alfons